Op 29 November was ik gevraagd een presentatie te geven bij het Bezinningshuis. Dit is een plek waar men naar eigen zeggen ‘kan stilstaan bij de  eigen (on)sterfelijkheid’. Er zaten een stuk of vijftien mensen in het zaaltje. Vrijwel allemaal rouwspecialisten of ritueelbegeleiders, of beter begeleidsters, want het waren voornamelijk vrouwen. Ik was erg blij met deze uitnodiging, aangezien ik de ontworpen rouwtuin hier in een keer aan een uitgebreide lakmoesproef kon onderwerpen bij kenners. De presentatie duurde ongeveer twintig minuten en daarna was er ruimte voor gesprek. Dat was zeer nuttig, het gaf mij weer nieuwe inzichten over hoe je naar De Rouwtuin kunt kijken en hoe zij er naar kijken. Veelal was dat vooral het ‘begeleidingsperspectief’. Hoe kun je mensen begeleiden in een rondgang door de tuin? Zou je dit als therapeut samen met een cliënt kunnen doen? Zouden er op bepaalde tijden begeleiders ter plekken kunnen zijn? Waar past dit in een therapie. Dat soort zaken.

Gelukkig, ik kan niet anders zeggen, was er geen inhoudelijke kritiek die aan de kern van het concept raakte. Iedereen was enthousiast en er was veel bijval. De wens werd uitgesproken om binnen een jaar nog eens opnieuw een presentatie te geven om te kijken hoe de zaak er dan voorstaat. Dat lijkt me zeker een goed idee.